Jan Ryl

Wieloletni zawodnik GKS-u Tychy. Brązowy medalista indywidualnych mistrzostw Polski, trener boksu.
Jan Ryl (ur. w 1950 r. we Włodawie) na pierwszy trening bokserski do Śląska Świętochłowice przyszedł z kolegami w wieku 15 lat. Jak wspomina, ważył wtedy 44 kilogramy i już po dwóch treningach odbył pierwszą walkę w lidze juniorów, którą wygrał. Był srebrnym i brązowym medalistą MP juniorów. W czasie kariery walczył w różnych wagach, od papierowej do lekkopółśredniej. W Świętochłowicach spędził czas do 1970 roku, by później znaleźć się w Wesołej, pod skrzydłami trenera Zygmunta Kupnego, a później Zenona Stefaniuka. W tym samym roku w Opolu zdobył brązowy medal mistrzostw Polski w wadze piórkowej. W półfinale musiał uznać wyższość Bogdana Radzikowskiego z łódzkiego Widzewa, z którym przegrał na punkty. W 1968 roku wystąpił także w dwóch meczach reprezentacji Polski juniorów przeciwko NRD. Ryl w swoich walkach w wadze piórkowej uległ na punkty kolejno zawodnikom o nazwiskach Ryther oraz Willer. Jako reprezentant Polski, Śląska czy klubu boksował m.in. Na Kubie, w Mongolii, Rumunii, NRD i na Węgrzech.
W latach 1971 i 1972 docierał do ćwierćfinału krajowych mistrzostw w tej samej wadze, ale swojego najlepszego wyniku już nie poprawił. W Górniku Wesoła, który w międzyczasie stał się GKS-em Tychy, pozostał do 1977 roku.
Po zakończeniu startów w lidze poszedł na wrocławski AWF, po czym obronił licencjat i został trenerem. Szkolił zawodników m.in. w MOSM-ie Tychy, u boku Ryszarda Dziopy.
Fot. archiwum prywatne Jana Ryla